Fruitbomen zijn historisch gezien echt ons ding. Denk maar aan de vele boomgaarden die tot voor kort nog ons Belgenland sierden.

Reeds 10.000 jaar voor onze tijdrekening verzamelde men in Europa al appels in het wild. In Italië, Zwitserland en Oostenrijk werden verkoolde resten van gedroogde appels gevonden bij prehistorische nederzettingen van zo’n 6000 jaar oud. Niet gewoon wilde appeltjes maar duidelijk twee types die in vorm en afmetingen duidelijk verschillend zijn. Vermoedelijk dus een vroege vorm van veredeling!

In Griekenland kwamen al een paar duizend jaar voor onze jaartelling fruittuinen voor.

De Kelten gebruikten o.a. fruitbomen als joelboom (zeg maar de huidige kerstboom). De vrucht van de boom symboliseerde het eeuwig terugkerende leven van de Stam. Om hen de koude Winter te laten doorkomen ombond men in Denemarken de fruitbomen met stro. Volgens Zweedse traditie werden de resten van de Joelmaaltijd rondom fruitbomen gestrooid. Op die manier geven ze de kracht terug aan de natuur! Waar men geen fruit- of notenbomen had, hing men appels of ander fruit in de joelboom. Zo kwam de levenskracht van fruitbomen ook over hen die geen fruitbomen hadden. Vroeger werden er dus geen kerstballen in de boom gehangen, maar appeltjes!

Toen en ook vandaag nog wordt de appel aanzien als een vruchtbaarheids– en liefdessymbool. Denk maar aan het christelijke verhaal van Adam en Eva en de boom van kennis van goed en kwaad. Newton kwam op zijn ideeën over zwaartekracht in de boomgaard van zijn moeder, waar hij een appel uit een boom zag vallen.

De Romeinen maakten gebruik van Griekse slaven die de veredelingstechnieken beheersten en verspreidden de appelcultuur over de rest van Europa. Dat gebeurde in de middeleeuwen vooral via monniken die dankzij hun beheersing van Latijn in staat waren kennis uit Romeinse geschriften te halen. Moestuinen, kruidentuinen en boomgaarden bevonden zich toen bijna uitsluitend binnen veilig ommuurde kloosters en kastelen.

Daarna werd de appelteelt in onze regio’s gestimuleerd dankzij de aanvoer van nieuwe appelrassen uit Spaans Baskenland. In de 16e eeuw wordt “cider” de drank van Normandië. Reeds voor 1790 zou de naam “Calvados” al in gebruik zijn geweest.

Sinds honderd jaar teelt men appels op steeds grotere schaal. Dat kwam onder meer door de opkomst van de industrie die appels verwerkte tot cider, appelmoes en appelstroop. Men ging dan ook steeds bewuster selecteren op smaak, kleur, stevigheid en houdbaarheid. In de 19e eeuw bestonden er al 600 appelrassen. Op dit moment bestaan er minstens 5.000 appelrassen en dan hebben we het nog niet eens over andere (inheemse) fruitsoorten.

De appel is sterk aan mode onderhevig. Onze Cox leek jarenlang niet meer commercieel interessant en werd weinig geteeld, gelukkig hebben consumenten deze appel herontdekt en is hij tegenwoordig weer te vinden bij de betere fruithandelaar.

Cox’s Orange Pippin is een kleine, bleekgroene appel, die naar geelgroen met oranjerode blos en strepen rijpt. Van dit ras zijn vele kleurmutanten bekend. Het ras is in 1825 in Engeland gekweekt door Richard Cox.

Plukken kan vanaf half september tot begin oktober en onder speciale omstandigheden houdbaar tot half april. Deze appel wordt geroemd om zijn rijke, sappige, zoete smaak met een sterk eigen aroma. Het vruchtvlees is vrij vast. Eveneens zeer geschikt voor appelsap en desserten.

SMAKELIJK.